Het belang van een kritische behandeling van de rapporten van Amnesty International –
Mensenrechtenverdedigers moeten de rapporten van Amnesty International met dezelfde kritische blik behandelen als elke andere bron. Veel commentatoren die rapporten bespreken die zijn gepubliceerd door een aantal internationale mensenrechtenorganisaties, beschouwen ze zonder meer kritisch. In veel gevallen slagen ze er niet in het onuitgesprokene te identificeren of de onderliggende vooringenomenheid in deze rapporten vast te leggen.
Grondig lezen, kritisch denken en contextualiseren van informatie zijn de enige manieren waarop we een objectieve, feitelijke en geloofwaardige analyse kunnen opbouwen.
Veel journalisten, experts en analisten geven de neiging om elk rapport van westerse mensenrechtenorganisaties geloofwaardig te maken.
Velen zien de rapporten van Amnesty International als een vorm van heilige tekst die absolute waarheid bevat die niet in twijfel kan worden getrokken. Hun optimistische wereldbeeld brengt hen ertoe te geloven dat de enige bekommernissen van de hoge functionarissen van deze mensenrechtenorganisatie de redding van de mensheid en de vestiging van gelijkheid, solidariteit en vrede zijn. Echter, meerdere historische feiten en de verschillende posities, die deze organisatie in het verleden heeft ingenomen, laten zien dat het beeld dat ze zelf heeft gecreëerd niet zo goudkleurig is als het op het eerste gezicht lijkt.
In het kader van de confrontatie tussen de Marokkaanse regering en Amnesty International zou elke overhaaste bijeenkomst ten koste van de andere de productie van serene analyse verhinderen en daardoor objectieve conclusies trekken. Het lijdt geen twijfel dat Marokko mensen moet toestaan zich vrij te uiten zonder risico op opsluiting of intimidatie, de vrijheid van meningsuiting moet verdedigen en het bestaan van een veelheid aan stemmen in zijn medialandschap moet bevorderen.
Het is ook waar dat hoewel het land de afgelopen decennia opmerkelijke vooruitgang heeft geboekt op het gebied van de mensenrechten, Marokko ook nog een lange weg te gaan heeft op het gebied van verbetering van zijn balans in termen van mensenrechten en deze in overeenstemming brengen met internationale normen.
Dat gezegd hebbende, roept het Amnesty International-rapport dat op 22 juni is uitgebracht op beschuldigingen van spionage door de Marokkaanse regering tegen de Marokkaanse journalist Omar Radi en andere activisten vragen op over de bedoelingen van de organisatie. Het benadrukt de dubbele maatstaven die deze internationale mensenrechtenorganisatie hanteert bij het opstellen van haar rapporten.
-De dubbele maatstaven van Amnesty International in de zaak Edward Snowden-
In de afgelopen drie decennia heeft Amnesty meermaals de kant gekozen van en opgetreden voor de machtigste landen, of een oogje dichtgeslagen voor hun massale schendingen van de mensenrechten. In schril contrast met de neerbuigende en beschuldigende toon van zijn rapporten over het Midden-Oosten, heeft Amnesty International duidelijk dubbele maatstaven getoond in de omgang met het Edward Snowden-schandaal.
De voormalige CIA-medewerker onthulde in 2013 dat Amerikaanse en Britse inlichtingendiensten het internet en de telefoonactiviteiten van honderden miljoenen burgers over de hele wereld in de gaten hielden zonder enige rechtsgrondslag en in flagrante schending van individuele vrijheden en constitutionele bescherming . De vergelijking tussen de toon die Amnesty International gebruikte in haar verwerping van de aantijgingen over Marokko, die volgens haar een enorme repressie tegen journalisten en activisten had gepleegd, en het in 2017 gepubliceerde rapport over de onthullingen van Snowden, toont aan op zijn zachtst gezegd een schokkend contrast.
Amnesty International bevestigd het feit dat de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk de vrijheid van meningsuiting of de privacy van burgers, journalisten, opinieschrijvers en academici geen bedreiging vormen voor de Amerikaanse en Britse nationale veiligheid. Het rapport heeft ook de wettigheid of legitimiteit van deze grootschalige operatie niet ter discussie gesteld. Het rapport drong er eerder bij Washington en Londen op aan
eerbied voor het hervormen van hun wetten om “ervoor te zorgen dat ze voldoen aan de normen van de internationale mensenrechtenwetgeving, onder meer door het verbieden van massaal en wijdverbreid toezicht. ”
De ironie is dat veel Marokkanen dezelfde dubbele standaard accepteren en het verhaal van Amnesty International gemakkelijk herhalen. Daarbij sluit de organisatie een oogje dicht voor de grove schendingen van rechten die de machtigste landen systematisch plegen.